wtorek, 11 czerwca 2013

16. Little Cute Angels Never Sleep Alone


One Big Hypocritic Life... a może One Big Awkward Moment? Za co się zabieramy no jakoś nam nie wychodzi. Pojechałyśmy do Zakopanego w wakacje oglądać filmy z Charlim, ta ciota ściągnęła na Nią omotanie Pana Ciemności. Blog miał być mrożącym krew w żyłach dreszczowcem z pociągającym porywaczem w roli głównej, wyszła komedia o przygodach dwóch blondynek. Pan Ciemności miał was nawiedzać w nocnych koszmarach, tymczasem w 15 rozdziałach został skończonym idiotą z różowym zeszytem pod pachą.

To może zacznijmy jeszcze raz od początku:
W ciemnych zaułkach Londynu [oświetlonych, szpanerskich willach L.A.] dzieją się rzeczy straszne. Najprawdziwsze blondynki [nawet Coster] zamierają [cykanie świerszczy], gdy pojawia się ON - Pan Ciemności, znany też jako Lord of the Darkness... Czarny płaszcz [bez przesady, nie jest aż tak zimno], szmaragdy w oczach [bosz…. Tracę oddech…ktoś tu umie RKO?] i dwór wiernych fleszy [jak to na Hollywoodzkich galach]. Ja już czuję te nocne koszmary [koszmary... komary kontraatakują]. Piękne sny, przerażające, tajemnicze [mroczny, przerażający i pociągający zarazem…mrau]. Nie mnie spotykają, tylko Ją [no jakoś mijamy się z Nim ostatnio]. Ona przyjęła imię największej przeciwniczki Pana Ciemności [antyciemna blondynka w czarnym lateksie - czyż to nie awkward?] Jej głównym celem w życiu jest Jego upadek [Lateks Wars I - Mroczny Kot]. On Jej nie zna, Ona Go też, mimo to nienawidzi [to przez tą przemoc  w telwizji]. Za to że niszczy naszą przyjaźń [a ja uważam, że tak jest ciekawiej. Ona w fandomie ciemnych? Może jeszcze z buszem na głowie?]. Pan Ciemności ciągnie mnie na dno, oddala od Niej [nie do końca, siedzimy w tym czekoladowym bagnie obie]. Nie chcę stracić nikogo. Oboje są dla mnie ważni. Dla zwykłych ludzi [Fishu, Charlie, Coster] jest to niepojęte, straszne. Nie rozumieją jak można być omotanym przez Pana Ciemności [sekta normalnie], dopóki On ich nie dosięgnie [time goes back... tik tak tik tak tik tak]. Żeby to zrozumieć, trzeba odpowiedzieć na jedno pytanie. Jedno, jedyne:
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Kim jest Pan Ciemności ? ? ?
Małpeczką, Potworem z bagien czekolady, Londyńskim Księciem, Stylowym ministrantem, Panem Hazzallińskim z ulicy Ciemnowińskiej, agentem 0069, Jej sobowtórem, idiotą, wrednym Teletubisiem, porywaczem papierowych kotów? Tak.
Pewnie z kolejnymi rozdziałami dojdą jeszcze inne, coraz to ciekawsze tytuły. Ale nie o to tu chodzi. Zaraz wam zrobię z Pana Ciemności mroczne ciastko, jestem Mu to winna.

 To co nas przeraża, jednocześnie fascynuje. Nie będę tu tworzyć kolejnego Darka, ten rodzaj Jego osobowości został już zaklepany (i ten awkward moment, gdy autorce nie chce się po raz piąty pisać, że są sceny. A to dopiero piąty rozdział…). Zróbmy bardziej poetycko, lirycznie i dramatycznie. 

Cofnijmy się do dnia, w którym szmaragdowe omotanie zaczęło przerażać nas obie:
29 grudnia 2012.
To dzień, w którym powstał główny impuls do napisania Szmaragdowego Talizmana, to dzień, właściwie wieczór, gdy On pokazał swoją prawdziwą naturę oraz możliwości. Ja się nie boję Jego jako osoby (może ociupinkę), ale tego co On potrafi i co zrobił z naszym życiem.
Proszę państwa: siedzimy wieczorem u mnie, noc czarna jak ciemne, londyńskie zaułki, film z Charlim ładuje się na kinomaniaku, więc, żeby czymś się zająć, gramy w makao. Wszystko dzieje się przy akompaniamencie wrzut na Niego, jaki to jest głupi, idiota, szmaragdowa pała, za kogo On w ogóle się ma?, palant (ale kretynem to jest Coster) i wszystko inne podobne. Dlaczego? Bo od 5 dni nie możemy się doczekać odpowiedzi od Niego na bardzo emocjonującego tweeta, który dodajmy był pierwszym ze wszystkich naszych tweetów na tt. Obiecanki cacanki, Pan Ciemności kocha wszystkie fanki. Ja tu podatki płacę, a On co? Idzie wiązanka ode mnie, od Niej, Fishu na fejsie coś dorzuci i tak oto nieświadomie wplątujemy się w szmaragdowe omotanie. W moim przypadku On się nie wysilał, bo już i tak Go wielbiłam, ale co zrobił z moją przyjaciółką to sami wiecie. No i gramy w to makao, gramy, gramy, gramy i zostały nam 2 ostatnie karty. Dla każdej blondynki po jednej. Ostatnia rozgrywka: makao od Niej, ode mnie, wrzuta na Niego, położyłam 6, wrzuta na Niego, Ona położyła 9 (wtedy to jeszcze nie było awkward) i nagle jeden wielki huk. Podłoga się zatrzęsła, balkon u mnie za oknem też, karty zleciały z łóżka, internet rozłączył się na moment, jednym słowem armagedon. Potężna czapa śniegu zleciała z dachu i uderzyła prosto w balustradę przy moim pokoju. Zaznaczę, że u mnie śnieg z góry leci najwcześniej w lutym, jak zaczynają się roztopy. Styles Rozwalił Balkon. I System windows. Od tej pory to nie makao - to SRS.

***

Kanarku żółciutki jak jajko wielkanocne -jessssuu ty naprawdę jakoś daleko dziś lewitujesz od weny, no pisać za grosz nie umiesz! Nie bujnęłam się w Panu Ciemności, przykro mi, a ostatnio mi się w głowie kręci, więc łatwo mnie bujnąć. Jak walczyć z zawrotami głowy? Wujek google podpowiada: patrzeć w odległy punkt i odchylić głowę do tyłu. Jak zobaczyłam zdjęcie Małpeczki na Jego biografii, to taki brecht, że odrzuciło mnie do tyłu i siłą rzeczy musiałam patrzeć w niebo. Chłopak, lat 19 i już ma własną biografię... o czym? O tym jak przeleciał połowę koleżanek z klasy i jak poszedł na imprezę, i się upił, i jak to kocha wszystkich swoich poddanych, ale nigdy im nie odpisuje? No to jakiś drugi Dark się szykuje... Małpeczko co Ty chcesz tym udowodnić? Pokazać prawdziwego siebie? Myślisz, że ktoś Cię naprawdę pokocha po tysiącach kłamstw, które znajdują się w tej książce...? Same awkward momenty pewnie... po co tu reklamują Twoją książkę? Straciłam dobre zdanie o Los Angeles w tym momencie.

 L.A. zaraz po Nowym Yorku to największe miasto USA oraz jedna z największych metropolii na świecie, liczy sobie ponad 4 miliony mieszkańców, okrzyknięte światowym centrum kultury filmu, kina (co jednoznacznie oznacza Charlieeegooooo<3)... Witajcie w mieście aniołów, gdzie w jednej z tych szpanerskich willi kryje się nasz Pan Ciemności.
Śmiejcie się, czy nie, ale ja na serio się boję tego faceta. Ubiera się w teletubisiowe spodenki i chodzi jak pluszak, z mopem na głowie, a ma prawie 20 lat. Pan Ciemności mnie prześladuje - każdy kabaret to zawsze jakiś Henryk. Jak w tych wszystkich horrorach... a może thrillerach? Nigdy nie wiem, chociaż nam to nawet w szkole tłumaczyli - cyt. pan od angielskiego: "często mylony horror z thrillerem różnią się tym, że horror to istoty nadprzyrodzone a thriller to np. seryjni mordercy…" od dzisiaj to będzie Szmaragdowy Thriller. So original.
Nasza historia jest inna niż wszystkie: żadnych bitew, koników, zdobyć twierdzy, szturmu, walecznych rycerzy i ich ostrych kopii...  Pan Ciemności nie potrzebował żadnej siły, by wplątać się w nasze życie. On po prostu się w nim pojawił. Powoli zapuszczał swe korzenie w mózgu Tweety do momentu, w którym obecnie się znajdujemy... do momentu kiedy nie ma już dla niej ratunku, a ona (a ten biedny ptaszek, taka Birdy tylko w krótszej sukience) nie zdaje sobie sprawy z całego zagrożenia. On ją uwiódł, a teraz porzuci w pierwszym, lepszym starbucksie! On jest jak sekta, to nie przelewki... już do niej należysz... niby teletubiś, a tak naprawdę zombie z bagien. Potwór czy nie, ale mówi z dobrym akcentem. Przynajmniej nie będę miała problemu, jak mi będzie groził pod tą lodówką z sorbetem mango... I ten deprymujący moment, kiedy uświadamiasz sobie, że nie masz już wpływu na to co się wokoło dzieje, lawina tych bezsensowych zdarzeń ruszyła z taka szybkością, że nikt nie jest w stanie już jej zatrzymać. Nie pozostaje mi nic innego, niż poddać się tej fali i wznosić modły o cud.

O Małpeczko! Jutrzenko zaranna, świecąca i zamiatająca swym buszem 6/9 Ziemi, jesteś teraz jak słońce pozbawione promieni (które już nigdy nie zaświeci swym władczym blaskiem....). Twe kasztanowe pukle porzucone gdzieś w kąt (kot) Twej mysiej norki (tu mieszkania) odsłoniły Twe oblicze... jednak woleliśmy tą twarz tajemnicy i ciemności, przysłoniętą buszem szmaragdowego chłopca z Londynu... już nigdy nie powróci dawna twarz zwycięzcy... Tego, który doprowadza cały świat do drżenia... Tego, któremu przeznaczone było walczyć... o Londyn. O honor. O zwycięstwo. O pukle (które miały także swoich przeciwników)... bez swojego buszu nie jesteś już tą samą osobą… wierzę, że wraz z buszem opuściły Cię Twoje szmaragdowe moce. Żegnaj ostatni bohaterze... zostaje tylko łza w oku i smutek, że już nie ma bohaterów...
Tak... Pan Ciemności wreszcie posłuchał i  poszedł do fryzjera.


*********

Szmaragdowy Talizman ogłasza wielki powrót ! Pierwszy poważny kryzys mamy już za sobą, jak zwykle to wszystko przez Niego. To przeznaczenie - Pan Ciemności dał nam znak, że w 16 powinniśmy iść w another way... gdy od opublikowania postu zdzieliły nas 2 wyrazy, zaczęło lecieć 'one way tararara...' Post przepadł. Wiedziałyśmy, że to On. Nic nie dzieje się bez przyczyny...

Spotted Szmaragdowy Talizman: KTOKOLWIEK WIDZIAŁ, KTOKOLWIEK ZNA ->
dnia 8 czerwca 2013 roku [godziny popołudniowe] na lotnisku w Paryżu widziano sobowtóra Costera (awwwww)- metr osiemdziesiąt, ciemne włosy, szaro-niebieska bluza, białe słuchawki, biały Iphone... cóż więcej dodać. Namierzony osobnik podróżował do Warszawy, numer lotu AF1346. Nie wiem, czy jest chamski, ale wyglądał na takiego, co lubi lateksy. Sprzedany <młotek>. Prosimy o kontakt.

*post może być nieogarnięty, to przez ten kryzys.

Blue Candy & Tweety ;)